Rząd USA (prez. Roosevelt) zakazał posiadania złota 5 kwietnia 1933 roku. Wszyscy zostali zobowiązani do przymusowej sprzedaży Rezerwie Federalnej swojego złota za 20,67 dolara/uncję. Ktokolwiek nie sprzedał złota do 1 maja 1933 roku był zagrożony grzywną 10 tys. dolarów lub karą 10 lat więzienia. Wkrótce po “obrabowaniu” obywateli USA z ich złota, cena tego kruszcu wzrosła do $35 za uncję. Zakaz posiadania złota został zniesiony w USA dopiero w 1975 roku.
Kształtowanie sumienia
“Człowiek z zepsutym smakiem nie wydaje słusznego sądu o potrawach, ale do rzeczy smacznych czuje niekiedy wstręt, z kolei zaś ma apetyt na rzeczy wstrętne. Natomiast człowiek ze zdrowym smakiem wydaje słuszny sąd o potrawach. Podobnie człowiek, którego postawa jest zepsuta, jako, że ukształtowała się na wzór rzeczy świeckich, nie wydaje słusznego osądu na temat dobra.”
Św. Tomasz z Akwinu, (In Rom, cap. XII, lect.1 (nr 967)
Ubóstwo i cisza
“Moja dobra Matko, nie odziewaj się nieskromnie. Unikaj bogactw. Kochaj święte ubóstwo i ciszę. Bądź życzliwa nawet dla tych, którzy są nieuprzejmi. Nidy nie krytykuj innych i unikaj tych, którzy to robią. Bądź bardzo cierpliwa, bo cierpliwość pomaga w osiągnięciu Nieba. Umartwienia i ofiary bardzo radują naszego Pana.”
Hiacynta Marto, luty 1920
Światowe mody
“Kochana Matko, grzechy przez które najwięcej ludzi trafia do piekła, to grzechy nieczystości. Na świecie pojawią się mody, które będą obrażać naszego Pana. Ludzie, którzy służą Bogu, nie mogą za nimi podążać. W Kościele nie ma miejsca na mody – Bóg jest zawsze ten sam. Grzechy świata są zbyt ciężkie. Gdyby tylko ludzie wiedzieli, czym jest wieczność, zrobiliby wszystko, by odmienić swoje życie. Ludzie potępiają się, bo nie rozmyślają o śmierci naszego Pana i nie pokutują.”
Hiacynta Marto, luty 1920
Przepowiednia
“Na koniec moje Niepokalane Serce zatriumfuje; Ojciec święty poświęci mi Rosję, a ona się nawróci i czas pokoju będzie dany ludzkości.”
Matka Boża Fatimska
Polityczny talent
“Hitler, dążąc do władzy i potęgi, wykorzystywał błędy w ocenie sytuacji popełniane przez brytyjską elitę rządzącą. Poza tym przejrzał zamiar nowo powstałego amerykańskiego establishmentu zamierzającego zastąpić Wielką Brytanię na pozycji światowego hegemona. Zorientował się, że dążenia te mają poparcie żydowskich międzynarodowych bankierów, usilnie pragnących rozbicia systemu kolonialnego w celu odzyskania palestyńskich ziem i zrealizowania marzenia o budowie Izraela. Hitler połączył te dwie siły – polityczną i finansową – sprzyjające niemieckiemu agresywnemu ekspansjonizmowi, przyspieszając odbudowę gospodarki oraz wzmacniając potencjał militarny kraju. Można powiedzieć, że w latach 1933-1938 w pełni wykorzystał on sieć intryg pomiędzy USA, Wielką Brytanią a żydowskimi finansistami i osiągnął własny cel. Bijąc brawo rozgrywanym mocarstwom, okazał najwyższej klasy polityczny talent.”
Wojna o pieniądz, tom II, str. 268
Pomoc z USA
W latach 1933-1939, zbrojąc się, naziści otrzymali pomoc finansową od grupy DuPont and Chemical, grupy Rockefellera, Mobil Petroleum, Forda, grupy Morgana, ITT Corporation, IBM. Henry Ford został odznaczony niemieckim Krzyżem Żelaznym. Zaszczyty otrzymał także dyrektor IBM, Thomas J. Watson. Max Warburg, pomimo swojego pochodzenia, pełnił funkcję członka rady nadzorczej banku centralnego III Rzeszy oraz największego niemieckiego trustu przemysłowego, grupy IG Farben, aż do 1938 roku.
W obrębie nazistowskiego systemu zbrojeniowego funkcjonowało ponad 60 amerykańskich firm. Poza sprzedażą produktów militarnych, USA udostępniały Niemcom zaawansowane technologie.
Wsparcie w drodze do władzy.
“W listopadzie 1933 roku w Holandii pojawiła się niewielka objętościowo książka, będąca zapisem jego (Adolfa Hitlera) rozmów z Warburgiem. Wynikało z niej, że najznakomitsi przedsiębiorcy i finansiści, wśród nich Rockefeller oraz Henry Ford, wspierali Hitlera w drodze do władzy. Za pośrednictwem banków J.P. Morgana i Manhattan Company udzielili mu pomocy finansowej w wysokości 32 milionów dolarów. Rok później zakazano rozpowszechniania tej publikacji. Członkowie rady nadzorczej IG Farben, bracia Warburgowie, na których reputację książka ta rzucała cień, stanowczo zaprzeczyli zawartych w niej informacjom, jednak podobne dane – szczegółowe i dokładne – znalazły się także w innych materiałach. Powszechne stało się przekonanie o współpracy pomiędzy inwestorami z Wall Street a partią nazistowską.
Innym finansistą, o którym wiadomo, że dostarczał Hitlerowi pieniędzy, był baron Kurt von Schroder. Jego rodzina, posiadająca banki w Nowym Jorku i w Londynie, należy do grupy siedemnastu najbardziej wpływowych familii na świecie. Schroder, wraz z Rockefellerem, założyli wspólną firmę w 1936 roku.
(…)
Pieniądze z ITT przechodziły przez ręce Schrodera i zasilały konto Geheime Staatpolizei – tajnej policji państwowej. W sumie pochodziła od nich czwarta część wszystkich dotacji, jakimi wsparły gestapo amerykańskie firmy podczas drugiej wojny światowej.”
Wojna o pieniądz, tom II, str. 194-196
Historia kołem się toczy
“Zdumiewające podobieństwo i powtarzalność pewnych zdarzeń w historii tłumaczyć trzeba tym, że odpowiedzialni za nie ludzie wywodzą się z jednej grupy. George Soros i stojący za jego plecami międzynarodowi bankierzy wyszli z tej samej szkoły co spekulanci niszczący niemiecką markę w 1923 roku.
W ciągu roku majątek społeczeństwa Republiki Weimarskiej został całkowicie zrabowany, a niemiecka klasa średnia stała się klasą biedaków. Wstyd z powodu przegranej wojny i gniew wywołany utratą całego dorobku doprowadziły do tego, że ludzie ci zapałali pragnieniem zemsty. Społeczeństwo Rzeszy przypominało suchą trawę i oczekiwało na kogoś, kto ją (ich) podpali.”
Wojna o pieniądz, tom II, str. 178
Dwie siły
“Dlatego właśnie, gdy doszło do spotkania tych dwóch sił, zawarły one pakt. Miały zbieżne cele i mogły uzgadniać między sobą kolejne etapy wojennej strategii. Zarówno żydowskim, jak i amerykańskim bankierom chodziło przede wszystkim o obalenie dominacji imperium brytyjskiego, choć chcieli tego z różnych powodów – pierwsi, by zrealizować marzenie o wskrzeszonym Izraelu, drudzy, by samemu panować. “Brutalny kraj” Niemcy odpowiadał interesom obu stron i wydawał się idealny do tego, by się nim posłużyć. Oczywiście istniała obawa, że zbuntuje się i zwróci przeciwko autorom projektu. Dlatego właśnie cała jego gospodarka, poczynając od systemu walutowego i banku centralnego poprzez grupy przemysłowe aż do złóż surowców i baz materiałowych, musiała znaleźć się pod ich ścisłym nadzorem. W dalszym etapie planowano zastąpienie słabej formy władzy, reprezentowanej przez Republikę Weimarską, nową i silną, która będzie w stanie zrealizować stawiany przed nią cel.
Lecz co należało zrobić, by zdobyć pełną kontrolę na niemiecką gospodarką? Posłużono się wojną walutową, zakładając, że doprowadzi ona do tego, że ceny krajowych aktywów spadną do bardzo niskiego poziomu, a wtedy łatwo będzie je wykupić i jeszcze na tym zarobić.”
Wojna o pieniądz, tom II, str. 172
Spem in Cruce 